αλληγορικά ελεύθεροι

μέσα μου έκαψα τα δεσμά.

όλα.

και μ' ένα "δε γαμιέται",

προσπάθησα να αλλάξω τον κόσμο σου.

 αμέτοχος κοιτάς την παράσταση, σαν τσίρκο Medrano.

μαζί.   πάντα μόνος μου. 

στο κενό μου δεν ήθελα συνοδοιπόρους.

κάποτε ένιωσα να καίγομαι μες στα δικά μου τα ψιθυριστά  "σε θέλω".

 κι ήταν τόσο εθιστική η λάβα ετούτη, που δεν ένιωθα γι' άλλη.

έφευγε το κορμί, γινόταν ένα με τη νύχτα. ήρθε, σε βρήκε κάποτε.

πάντοτε βολευόσουν με αγκαλιές διπλές και τρίδιπλες.

και ξημερωνόσουν μακριά απο κόσμους, που ξεχνάνε.

δεν ήταν σταυροφορία, αλληγορία θύμιζε.

στη δική μας Πολιτεία, να βγαίνουμε μας είδα απ' τη σπηλιά.

τα δεσμά κάηκαν, μα εμείς δεσμώτες παραμείναμε.

και αντικρίσαμε το φως, μα το υπέρτατο Αγαθό ποτέ δε βρήκαμε.

παραμονές χαράς, σε τράβηξα στον πάτο. δε σου το' πα.

οι λυγμοί και οι σπασμοί σου δε σε έσωζαν ετούτη τη φορά.

ήσουν δικός μου, έστω κι έτσι.

κι εσύ ακόμα νομίζεις πως με άγεις και με φέρεις.

τζάμπα μάγκας, να ξέρεις.