μία σαν εμένα

και ναι, ρε Μπιλ. τι θες να σου πω; ότι πέρασα άσχημα στη ζωή μου; τι θέλεις ν' ακούσεις ή μάλλον τι θέλουν οι αναγνώστες σου να ξέρουν; για ξυλοδαρμούς και βρισίδι; για ψυχολογικούς εκβιασμούς και αεροπλανικά κόλπα στο κρεβάτι; πάντως, τίποτε απ' όλα αυτά δεν ισχύει. εγώ, μόνη μου αποφάσισα να φύγω απ' το χωριό, να βρω την εταιρεία και να ξεκινήσω. εγώ μόνη μου μπήκα σ' ένα τρυπάκι ικανοποίησης για τα φράγκα. όταν αποφάσισα ότι θα γαμιέμαι για ένα δεκαχίλιαρο, δε με ένοιαζε. εγώ. εγώ. εγώ. όλα εγώ. μεγάλη η ευθύνη του εγώ, σ' έναν κόσμο, που συνεχώς διψάει για αίμα. μα, μεγαλύτερη ακόμα η ευθύνη να σκηνοθετείς τον εαυτό σου, μέσα σ' ένα χώρο με κάμερες-πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες. δε λέω, καλές οι δουλειές. και το ωραίο γαμήσι, καλό και αυτό. πιο πολύ απ' όλα, όμως, με γοήτευε η ιδέα της κάμερας. ήμουν κι εγώ απ' αυτούς, που πίστευαν ότι δε θα' ναι για πάντα πορνοστάρ. ότι θα βγουν απ' τον κύκλο αυτό, ότι απ' τις τσόντες, θα περάσουν στα ποιοτικά. έτσι, κρατούσα μόνο το δεύτερο συνθετικό της λέξης. ένιωθα σταρ, φοβόμουν να παίξω με τις λέξεις, αλλά όχι με τα γεννητικά όργανα των συναδέλφων μου. περίεργο, ε; κι όμως, ένιωθα άνετα, λες και είχα γεννηθεί γι'αυτό. κι όσο για τους οργασμούς, μην τα συζητάς. όχι, όχι. δε λέω για τους οργασμούς του μουνιού. αυτοί έρχονταν εύκολα. αν όχι εκεί, στο στούντιο, τους δημιουργούσα το βράδυ, που γυρνούσα σπίτι. τόσο είχα εθιστεί σ' αυτό. οι οργασμοί της ζωής, όμως; τι γίνεται μ' αυτούς; με ευχαρίστησε ποτέ κάτι πραγματικά; βρήκα την ηδονή κάπου; αυτά να ρωτήσεις και όχι σε πόσες ταινίες έπαιξα και πόσα έπαιρνα για μια παρτούζα!
και ξέρεις και κάτι; αυτό είναι το σημαντικότερο, ίσως, λάθος, που κάνει η κοινωνία. έχουμε μάθει να επιδιδόμαστε με τη λάθος οπτική στα πράγματα, ξεχνώντας το βάθος τους. νομίζουμε ότι θα ζήσουμε για πάντα και βλέπουμε τα πάντα τόσο λάθος, σα να προσπαθούμε να γεμίσουμε ένα ποτήρι, με αέρα σκέτο. γίνεται αυτό;
τώρα λογικά, θ' αναρωτιέσαι πώς γίνεται μια σαν εμένα να μιλάει έτσι για όλα. αλλά και αυτό ένα ζήτημα είναι. είμαστε κριτές των πάντων. πόσο επιδερμικά γίνονται όλα; πατάς το fast forward και τα περνάς όλα με σκάνερ για μέταλλα. μόνο. πέφτεις σε μια παγίδα μετά και πετάς το "είναι". κρατάς το "φαίνεσθαι" και νομίζεις ότι θα' ναι το δεκανίκι, που θα σε κρατήσει απ' τις πτώσεις. κάνεις εκπτώσεις, για να ζήσεις, ξεχνάς τις επιπτώσεις και πιστεύεις στις συμπτώσεις της ζωής, γιατί τίποτε πια δε σου μοιάζει αρκετά σίγουρο. βλέπεις την ανασφάλεια μες στην επισφάλεια, φοράς πάντα ζώνη γι' ασφάλεια. και αν σκέφτεσαι ότι ξέφυγες απ' το θέμα, τότε ήδη το έχεις χάσει. δεν έχεις πιάσει την ουσία, γιατί έτσι σ' έμαθε η ανοσία της κοινωνίας. οτιδήποτε ξεφεύγει των μέτρων σου, το πολεμάς.
γι' αυτό τώρα, απλώς σήκω και φύγε. ετοίμασε την κάμερά σου και προχώρα στο επόμενο εξιλαστήριο θύμα σου. βρες το, σημάδεψε και πυροβόλα το μέχρι κεφάλι να μη φαίνεται πια. εγώ ξέρω από κάμερες. ο αντικατοπτρισμός του χαλασμένου κόσμου σου δε σ' ανησυχεί, λες και είσαι κομμάτι του, κατά το μισό τουλάχιστον. προσπάθησε να δραπετεύσεις και θα δεις. θα δεις πώς είναι να πετάς, έξω από τα νερά σου. από ψάρι, περιστέρι.
σκέψου.
σκέψου και πέτα.