Πέρασαν οι ώρες.
Έξω έχει ξημερώσει, στο δωμάτιο σκοτάδι. Σκοτάδι και σιωπή, ένας βουβός άνεμος μας περικλύει.
Κι εσύ, πάντα εκεί. Με τους πόρους του κορμιού σου τόσο ερμητικά κλειστούς, ώστε ούτε μια αχτίδα ήλιου να μη μπορέσει να σε διαπεράσει.
Κοφτερό ξίφος. Αυτό είναι για σένα το φως.
Μα δε σε αδικώ. Ποιός θα' θελε να δει τα κομμάτια του να πέφτουν ένα- ένα κάτω, επειδή το αποφάσισε ο άσπρος διάολος; Κανείς.
Και ποιός νομίζει, τελοσπάντων, ότι είναι; Εχθρός της νύχτας- εχθρός δικός σου.
Ας το πάρει απόφαση και ας σταματήσει πια να νομίζει πως μπορεί να φέρνει βόλτες στο σαλόνι όποτε του κάνει κέφι. Λες και δεν είσαι ικανός να του αντισταθείς. Λες και εξαρτάσαι απο αυτό, επειδή έχασες τον αναπτήρα σου και δε βλέπεις ούτε τη μύτη σου. Και ούτε ρεύμα θες. Γιατί κι αυτό σαν καλός πληρωμένος αντίπαλος, φως φέρνει.
Χίλιες φορές στο σκοτάδι σου, παρά θαμπωμένος από ένα φως, που δε μπορεί να σε κρατήσει κοντά του όυτε για ένα λεπτό. Και χαίρομαι που το σκοτάδι το δικό σου με φωτίζει τόσο, όσο κανένα φως ποτέ δε μπόρεσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου