Ρέθυμνο, Σάββατο 22/10/16
είδες; το πρώτο κρίσιμο 48ωρο έχει ήδη περάσει και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά πως η κατάσταση του ασθενούς ξεκίνησε να σταθεροποιείται.
κάνω προσπάθεια μπας και ξεχάσω. όχι εσένα, αλλά το πρόσωπό σου τη στιγμή του αποχωρισμού. την τελευταία εικόνα που έχω από εσένα. αν μου ζητούσαν να την περιγράψω με λέξεις, δε θα μπορούσα. ούτε με ένα χρώμα ή ένα τραγούδι θα μπορούσα. ούτε καν με μια κίνηση.
όπως όλες, έτσι και οι τελευταίες μας στιγμές αγκαλιά ήταν κάτι παραπάνω από έντονες. με πίστευες και ο χρόνος έδειχνε να έχει σταματήσει για εσένα, εκεί όπου βρεθήκαμε στην αρχή του τέλους. σε έβλεπα να κλαις, αλλά στην πραγματικότητα η αντανάκλασή σου, σε έδειχνε να κρατάς το τσιγάρο σου και να κοιτάς τη θάλασσα, όπως ακριβώς όταν κατέβηκα να σε βρω.
εκείνο το βράδυ σου μίλησα αρκετά, σε φίλησα αρκετά και ο εν δυνάμει φόβος μου μήπως με μισήσεις αργότερα, με έκανε να μη θέλω να με βλέπω μπροστά μου. γιαυτό και σε κοιτούσα, όταν σου μιλούσα. αν κοιτούσα οπουδήποτε αλλού, θα ήμουν αναγκασμένος να με αντιμετωπίσω και αυτό δεν ήταν κάτι που θα άντεχα.
γυρνώντας σπίτι, θέλω να ξέρεις ότι προσπάθησα να σε σκεφτώ χαρούμενο και δε μπόρεσα. και τότε έσπασα. δεν είναι φοβερό πώς η λύπη και η απογοήτευση, που μ' άφηνες να δω ότι σε κατακλύζουν, είχαν σβήσει από το γαμημένο κεφάλι μου όλες τις στιγμές που γελούσες, λες και δεν υπήρξαν; πλέον μόνο οι φωτογραφίες μπορούν να με κάνουν να ξαναθυμηθώ ότι όντως κάποτε γελούσες, αλλά τι να το κάνεις, έρμαια του ψεύτη χρόνου και αυτές.
τρέμω στη σκέψη πως μπορεί να πάθεις ή να προκαλέσεις στον εαυτό σου κάποιο κακό. και όχι, δεν το λέω για εμένα. οι τύψεις είναι φίλες μου πλέον, δε με τρομάζουν. αλλά είσαι τόσο όμορφος και τόσο εύθραυστος....
είμαι σίγουρος πως θα σταθείς στα πόδια σου και θα βρεις τον καλύτερο δρόμο, που μπορείς. αξίζει να σε βλέπεις γελαστό. όταν θα βγεις ζωντανός απ' αυτήν την καταιγίδα, ελπίζω πλέον να μπορείς να έρθεις και να μου πεις ότι τα καταφέραμε. γιατί όντως τότε θα τα έχουμε καταφέρει. τότε.
πρόσεχε τον εαυτό σου.
σ' αγαπώ.
είδες; το πρώτο κρίσιμο 48ωρο έχει ήδη περάσει και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά πως η κατάσταση του ασθενούς ξεκίνησε να σταθεροποιείται.
κάνω προσπάθεια μπας και ξεχάσω. όχι εσένα, αλλά το πρόσωπό σου τη στιγμή του αποχωρισμού. την τελευταία εικόνα που έχω από εσένα. αν μου ζητούσαν να την περιγράψω με λέξεις, δε θα μπορούσα. ούτε με ένα χρώμα ή ένα τραγούδι θα μπορούσα. ούτε καν με μια κίνηση.
όπως όλες, έτσι και οι τελευταίες μας στιγμές αγκαλιά ήταν κάτι παραπάνω από έντονες. με πίστευες και ο χρόνος έδειχνε να έχει σταματήσει για εσένα, εκεί όπου βρεθήκαμε στην αρχή του τέλους. σε έβλεπα να κλαις, αλλά στην πραγματικότητα η αντανάκλασή σου, σε έδειχνε να κρατάς το τσιγάρο σου και να κοιτάς τη θάλασσα, όπως ακριβώς όταν κατέβηκα να σε βρω.
εκείνο το βράδυ σου μίλησα αρκετά, σε φίλησα αρκετά και ο εν δυνάμει φόβος μου μήπως με μισήσεις αργότερα, με έκανε να μη θέλω να με βλέπω μπροστά μου. γιαυτό και σε κοιτούσα, όταν σου μιλούσα. αν κοιτούσα οπουδήποτε αλλού, θα ήμουν αναγκασμένος να με αντιμετωπίσω και αυτό δεν ήταν κάτι που θα άντεχα.
γυρνώντας σπίτι, θέλω να ξέρεις ότι προσπάθησα να σε σκεφτώ χαρούμενο και δε μπόρεσα. και τότε έσπασα. δεν είναι φοβερό πώς η λύπη και η απογοήτευση, που μ' άφηνες να δω ότι σε κατακλύζουν, είχαν σβήσει από το γαμημένο κεφάλι μου όλες τις στιγμές που γελούσες, λες και δεν υπήρξαν; πλέον μόνο οι φωτογραφίες μπορούν να με κάνουν να ξαναθυμηθώ ότι όντως κάποτε γελούσες, αλλά τι να το κάνεις, έρμαια του ψεύτη χρόνου και αυτές.
τρέμω στη σκέψη πως μπορεί να πάθεις ή να προκαλέσεις στον εαυτό σου κάποιο κακό. και όχι, δεν το λέω για εμένα. οι τύψεις είναι φίλες μου πλέον, δε με τρομάζουν. αλλά είσαι τόσο όμορφος και τόσο εύθραυστος....
είμαι σίγουρος πως θα σταθείς στα πόδια σου και θα βρεις τον καλύτερο δρόμο, που μπορείς. αξίζει να σε βλέπεις γελαστό. όταν θα βγεις ζωντανός απ' αυτήν την καταιγίδα, ελπίζω πλέον να μπορείς να έρθεις και να μου πεις ότι τα καταφέραμε. γιατί όντως τότε θα τα έχουμε καταφέρει. τότε.
πρόσεχε τον εαυτό σου.
σ' αγαπώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου