Του χρόνου η λαβωματιά

Θυμάμαι ακόμα παιδάκι καθώς ήμουν, να με κάνεις μπάνιο και να με ντύνεις.

Θυμάμαι ακόμα την υπομονή σου μέχρι να φάω, κάθε φορά που ο οργανισμός μου αποφάσιζε να μας βασανίσει και τους δυο.

Τα χέρια σου στα μαλλιά μου και τα φιλιά σου στο ζεστό μέτωπό μου.

Θυμάμαι ακόμα να προσπαθείς να μου μάθεις να διαβάζω και να γράφω. Να θυμώνεις με τον εαυτό σου κάθε φορά που σε ρωτούσα κάτι και δε μπορούσες να μου απαντήσεις.

Θυμάμαι ακόμα να μου μιλάς για την αγάπη και τη χαρά, τη λύπη και τον έρωτα.

Θυμάμαι ακόμα να επιχειρείς να μάθεις τι έχω στο μυαλό μου και τι νιώθω.

Να λυπάσαι κάθε φορά που φεύγω και να κάνεις σαν τρελή από χαρά όταν επιστρέφω.

Θυμάμαι να μου κρατάς το χέρι όταν είχα τις μαύρες μου και να μου ζητάς να κάνω το ίδιο για εσένα όταν είσαι λυπημένη.

Θυμάμαι ακόμα να μου λες πόσο με αγαπάς και διερευνητικά να εξετάζεις κάθε μου κίνηση για να πιστέψεις.

Θυμάμαι την αγωνία σου να γίνω ευτυχισμένος, ακόμα και αν κάποιες φορές ο εγωισμός και η συνήθειά σου έβαζε στην άκρη τη δική μου τη χαρά.

Μας έχω ονειρευτεί πολλές φορές να τρώμε στο τραπέζι ελεύθεροι και οι δυο.

Μας έχω φανταστεί να παίζουμε με τα παιδιά μου και τα εγγόνια σου.

Μας έχω δει να πλατσουρίζουμε μαζί σε θάλασσες και να μιλάμε για τα πάντα.

Πολλές φορές με έχεις ρωτήσει αν είμαι χαρούμενος και μου έχεις ζητήσει συγνώμη για εκείνες τις φάσεις που με «έκλεινες» ερμητικά σε φόβους και ανασφάλειες δικές σου.

Δε θα σου πω ότι είμαι χαρούμενος, αλλά θα σου πω ότι έχω ήδη λαβώσει το χρόνο και τώρα μάχομαι για εμάς. 

Θα τον νικήσουμε το χρόνο, Μάνα.

Θα περπατήσουμε πλάι σε κύματα και καταιγίδες.

Θα κοιτάξουμε το φόβο κατά πρόσωπο και θα τον διώξουμε μακριά. 

Φτάνει μόνο να παραμείνεις χαμογελαστή. Και να' σαι εδώ.